બાલિકા શારદા રમતગમતમાં બહુ સમય ન વેડફતી. ભગવાનની મૂર્તિઓને ફૂલો, બીલી કે તુલસી જેવાં પવિત્ર વૃક્ષોનાં પર્ણાે ચડાવવાનું એમને બહુ ગમતું. એમાંય કાલીમાતા અને લક્ષ્મીમાતાની મૂર્તિઓ શારદાને સૌથી વધારે ગમતી. કાલી તો ભયંકર અને દુષ્ટ અસુરોનો નાશ કરનારી. જ્યારે લક્ષ્મી તો વૈભવ અને સૌંદર્યની દેવી.
શારદા પૂજા કરવામાં એવી તન્મય બની જતી કે બીજું બધું સાવ ભૂલી જતી. એકવાર એ સકલ વિશ્વનું રક્ષણ કરનાર માતા જગદ્ધાત્રીની પૂજા કરતી હતી. માતાજીએ સિંહ ઉપર સવારી કરી છે, એવી મૂર્તિ હતી. આ મૂર્તિના ધ્યાનમાં તલ્લીન શારદા સ્વયં કોઈ મૂર્તિ જ હોય એવી બની જતી. એકવાર કોઈ મહેમાન આવેલા. એમણે જોયું તો શારદા જાણે કે જગદ્ધાત્રીની જ મૂર્તિ !
ભાઈઓની સાથે એ ક્યારેક નિશાળે જતી. એ બંગાળી ભાષાનો કક્કો શીખી ગઈ. એ વખતે કન્યાકેળવણીનો સમય ન હતો. શારદા કક્કો શીખી તે બસ. આગળ અભ્યાસ એણે કર્યો જ ન હતો.
Your Content Goes Here
