All of us have to be taught that we Hindus—dualists, qualified monists, or monists, Shaivas, Vaishnavas, or Pashupatas—to whatever denomination we may belong, have certain common ideas behind us, and that the time has come when for the well-being of ourselves, for the well-being of our race, we must give up all our little quarrels and differences. (Complete Works of Swami Vivekananda, Vol. 3, Pg. 287)

यह शिक्षा हम सबको मिलनी चाहिए कि हम हिन्दू – द्वैतवादी, विशिष्टाद्वैतवादी या अद्वैतवादी, अथवा दूसरे सम्प्रदाय के लोग, जैसे शैव, वैष्णव, पाशुपत आदि भिन्न भिन्न मतों के होते आपस में हुए भी कुछ सामान्य भाव भी रखते हैं, और अब वह समय आ गया है कि अपने हित के लिए, अपनी जाति के हित के लिए हम इन तुच्छ भेदों और विवादों को त्याग दें।

আমাদিগকে জানিতে হইবে যে—দ্বৈতবাদী, বিশিষ্টাদ্বৈতবাদী, অদ্বৈতবাদী, শৈব, বৈষ্ণব, পাশুপত প্রভৃতি সকল সম্প্রদায়ের হিন্দুর মধ্যেই কতকগুলি সাধারণ ভাব আছে; আর নিজেদের কল্যাণের জন্য, জাতির কল্যাণের জন্য আমাদের পরস্পর ক্ষুদ্র ক্ষুদ্র বিষয় লইয়া বিবাদ ও পরস্পর ভেদবুদ্ধি পরিত্যাগ করিবার সময় আসিয়াছে। (5.141)

ద్వైతులమనో, విశిష్టాద్వైతులమనో, అద్వైతులమనో, శైవులమనో, వైష్ణవులమనో, లేక పాశుపత సంప్రదాయులమనో, మన మే పేరు పెట్టుకొన్నా, హిందువులమైన మన అందరికీ ఆధారాలైన కొన్ని సామాన్యాదర్శాలు ఉన్నాయనీ, మన శ్రేయస్సు కోసం, మన జాతి క్షేమంకోసం, అల్పమైన మన విభేదాలను, మన వివాదాలను, విడిచి పెట్టవలసిన కాలం వచ్చిందని నచ్చచెప్పడమే మనకు కావలసింది. (6.180)

આપણે સહુએ શીખવાની જરૂર છે કે આપણા હિંદુઓમાં, પછી ભલે આપણે દ્વૈતવાદી હોઈએ, વિશિષ્ટાદ્વૈતવાદી હોઈએ કે અદ્વૈતવાદી હોઈએ; શૈવ, વૈષ્ણવ કે પાશુપત મતના હોઈએ, ગમે તે સંપ્રદાયના હોઈએ પરંતુ આપણી અમુક સામાન્ય ભાવનાઓ રહેલી છે; અને આપણા ભલા સારુ, આપણી પ્રજાના ભલા સારુ, આપણે આપણા બધા નાના નાના ઝઘડાઓ અને મતભેદોને છોડી દેવાનો સમય આવી પહોંચ્યો છે.