According to Shandilya, “Bhakti is intense love to God.” The best definition is, however, that given by the king of Bhaktas, Prahlada: “That deathless love which the ignorant have for the fleeting objects of the senses—as I keep meditating on Thee—may not that love slip away from the heart!” (Complete Works of Swami Vivekananda, v. 3 pg. 36)

शाण्डिल्य के मतानुसार “ईश्वर में परमानुरक्ति ही भक्ति है।” पर भक्ति की सर्वश्रेष्ठ व्याख्या तो वह है, जो भक्तराज प्रक्लाद ने दी है – ‘जैसी तीव्र आसक्ति अविवेकी पुरुषों की इन्द्रिय-विषयों मे होती है, (तुम्हारे प्रति) उसी प्रकार की (तीव्र) आसक्ति तुम्हारा स्मरण करते समय कहीं मेरे हृदय से चली न जाय।’

શાંડિલ્યના મત અનુસાર ‘ઈશ્વરમાં પરમ અનુરક્તિ તે ભક્તિ છે.’ પરંતુ ભક્તિની સર્વશ્રેષ્ઠ વ્યાખ્યા તો ભક્તરાજ પ્રહલાદે કરી છે: ‘અવિવેકી પુરુષોને વિષયોમાં જેવી ગાઢ આસક્તિ હોય છે, તમારા સ્મરણમાં લાગેલી તેવી આસક્તિ, મારા હૃદયમાંથી ન નીકળો.’ (સ્વામી વિવેકાનંદ ગ્રંથમાળા ભાગ. ૩ પૃ. ૬)

শান্ডিল্যের মতে ‘ঈশ্বরে পরমানুরক্তিই ভক্তি৷’ ভক্তরাজ প্রহ্লাদ কিন্তু ভক্তির যে সংজ্ঞা দিয়াছেন, তাহাই সর্বাপেক্ষা শ্রেষ্ঠ। ‘অজ্ঞলাকের ইন্দ্রিয়-বিষয়ে যেরূপ তীব্র আগ্রহ দেখিতে পাওয়া যায়, তোমাকে স্মরণ করিবার সময় তোমার প্রতি সেইরূপ তীব্র আসক্তি যেন আমার হৃদয় হইতে অপসারিত না হয়।’

“సాపరానురక్తి రీశ్వరే” ఈశ్వరునిపట్ల పరానురక్తియే భక్తి అని శాండిల్య నిర్వచనం. కాని భక్తాగ్రేసరుడైన ప్రహ్లాదుని వచనమే భక్తికి ఉత్తమ నిర్వచనమని చెప్పవచ్చు. శ్లో “యాప్రీతి రవివేకానం విషయే ష్వనపాయనీ| తా మనుస్మరత స్సామే హృదయాన్మాపసర్పతు క్షణికాలైన విషయసుఖాల్లో అవివేకులకు ఎలాంటి ప్రీతి వుంటుందో – నిన్ను ధ్యానించేటప్పుడు – (నీ పట్ల) అలాంటి (గాఢమైన) ప్రీతి నా హృదయం నుండి తొలగిపోకుంటుంది గాక!’