The devil can and indeed does cite the scriptures for his own purpose; and thus the way of knowledge appears to offer justification to what the bad man does, as much as it offers inducements to what the good man does. This is the great danger in Jnana-Yoga. But Bhakti-Yoga is natural, sweet, and gentle; the Bhakta does not take such high flights as the Jnana-Yogi, and, therefore, he is not apt to have such big falls. (Complete Works of Swami Vivekananda, Vol. 3, Pg. 78)
शैतान भी अपनी कार्य-सिद्धि के लिए शास्त्रों को उद्धुत कर सकता है और करता भी है। और इस तरह ऐसा प्रतीत होता है कि ज्ञानमार्ग जिस प्रकार साधु व्यक्तियों के सत्कार्य का प्रबल प्रेरक है, उसी प्रकार असाधु व्यक्तियों के भी कार्य का समर्थक है। ज्ञानयोग में यही एक बड़े ख़तरे की बात है। परन्तु भक्तियोग बिल्कुल स्वाभाविक और मधुर है। भक्त उतनी ऊँची उड़ान नहीं उड़ता, जितनी कि एक ज्ञानयोगी, और इसीलिए उसके बड़े खड्डों में गिरने की आशंका भी नहीं रहती।
શેતાન પણ પોતાના હેતુ સિદ્ધ કરવા સારુ ખરેખર શાસ્ત્રો ટાંકી શકે અને ટાંકે છે જ અને જ્ઞાનનો માર્ગ સદાચારી માણસને પણ જેમ સત્કર્મ કરવામાં પ્રોત્સાહન આપે છે, તેમ દુરાચારી માણસના કાર્યને સમર્થન આપતો દેખાય છે. જ્ઞાનયોગમાં આ મોટો ભય છે. પરંતુ ભક્તિયોગ સ્વાભાવિક, મધુર અને નમ્ર છે; જ્ઞાનયોગીની જેમ ઊંચો ઊડતો નથી અને તેથી તેને એવાં મોટાં પતનનો પણ ભય નથી. (સ્વામી વિવેકાનંદ ગ્રંથમાળા ભાગ. 3 પૃ. 119)
…শয়তান নিজ উদ্দেশ্যসিদ্ধির জন্য শাস্ত্র উদ্ধৃত করিতে পারে, করিয়াও থাকে। সুতরাং জ্ঞানমার্গ যেমন সাধুব্যক্তির উচ্চতম আদর্শলাভের প্রবল উৎসাহদাতা, সেইরূপ অসাধু ব্যক্তিরও কার্যের সমর্থক বলিয়া মনে হয় ৷ জ্ঞানযোগে ইহাই মহা বিপদাশঙ্কা। কিন্তু ভক্তিযোগ অতি স্বাভাবিক ও মধুর। ভক্ত জ্ঞানযোগীর মত অত উচ্চ স্তরে উঠেন না, সুতরাং তাঁহার গভীর পতনের আশঙ্কাও নাই।
తన కృత్యాలు ధర్మసమ్మతమని తెలుపటానికై పరమదుర్మార్గుడు సైతం శాస్త్ర ప్రమాణాలను చూపవచ్చు. నిజానికి చూపుతుంటాడు; ఈ రీతినే జ్ఞానమార్గం సజ్జనుడి సత్కార్యాలను ఎంతప్రోత్సహిస్తుందో దుర్జనుడి దురంతాలను అంత సమర్థిస్తున్నట్లు కనిపిస్తుంది. జ్ఞానయోగంలో వున్న మహా ప్రమాదం యిది. జ్ఞానయోగి మాదిరి భక్తుడు ఒక్కసారిగా అంత పైకి ఎగురనూ ఎగురడు, అందుచేత గుభాలున ఒక్కసారిగా పొందనూ పొందడు.
ସଇତାନ ନିଜ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟସିଦ୍ଧି ନିମିତ୍ତ ଶାସ୍ତ୍ର ଉଦ୍ଧୃତ କରିପାରେ, କରିଥାଏ ମଧ୍ୟ । ସୁତରାଂ ଜ୍ଞାନମାର୍ଗ ଯେପରି ସାଧୁ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କର ସତ୍କାର୍ଯ୍ୟର ପ୍ରବଳ ଉତ୍ସାହଦାତା, ସେହିପରି ଅସାଧୁ ବ୍ୟକ୍ତିର କାର୍ଯ୍ୟସାଧନର ସମର୍ଥକ ବୋଲି ପ୍ରତୀତ ହୁଏ । ଜ୍ଞାନଯୋଗରେ ଏହା ହିଁ ମହା ବିପଦ ଆଶଙ୍କା; କିନ୍ତୁ ଭକ୍ତିଯୋଗ ଅତି ସ୍ବାଭାବିକ ଓ ମଧୁର । ଭକ୍ତ ଜ୍ଞାନଯୋଗୀ ପରି ଖୁବ୍ ଉଚ୍ଚକୁ ଉଠେ ନାହିଁ । ସୁତରାଂ ତାହାର ଗଭୀର ପତନର ଆଶଙ୍କା ମଧ୍ୟ ନାହିଁ ।