When the soul succeeds in appropriating the bliss of…supreme love, it also begins to see Him in everything. Our heart will thus become an eternal fountain of love. And when we reach even higher states of this love, all the little differences between the things of the world are entirely lost; man is seen no more as man, but only as God… (Complete Works of Swami Vivekananda, Vol. 3, Pg. 82)

जब जीवात्मा…परम प्रेमानन्द को आत्मसात करने में सफल होती है, तब वह ईश्वर को सर्व भूतों में देखने लगती है। इस प्रकार हमारा हृदय प्रेम का एक अनन्त स्रोत बन जाता है। और जब हम इस प्रेम की और भी उच्चतर अवस्थाओं में पदार्पण करते हैं, तब संसार की वस्तुओं में क्षुद्र भेद की भावनाएँ हमारे हृदय से सर्वथा लुप्त हो जाती हैं। तब मनुष्य मनुष्य के रूप में नहीं दीखता, वरन्‌ साक्षात्‌ ईश्वर के रूप में ही दीख पड़ता है…

જ્યારે જીવાત્મા…પરમ પ્રેમનો આનંદ અનુભવવામાં સફળ થાય છે, ત્યારે તે પણ પ્રત્યેક વસ્તુમાં ઈશ્વરદર્શન કરવા માંડે છે. આપણું હૃદય આમ પ્રેમનું શાશ્વત ઝરણું બને છે અને જ્યારે આ પ્રેમની વધુ ઉચ્ચ અવસ્થામાં આપણે પહોંચીએ છીએ ત્યારે દુન્યવી વસ્તુઓ વચ્ચેના બધા જ ક્ષુદ્ર ભેદો સંપૂર્ણપણે વિસરાઈ જાય છે; મનુષ્ય હવે મનુષ્ય તરીકે નહીં પણ ઈશ્વર તરીકે પ્રતીત થાય છે… (સ્વામી વિવેકાનંદ ગ્રંથમાળા ભાગ. ૩ પૃ. ૧૨૩)

যখন সাধক…পরাভক্তিলাভে সমর্থ হন, তখন ঈশ্বরকে সর্বভূতে দর্শন করিতে আরম্ভ করেন, এইরূপে আমাদের হৃদয় প্রেমের এক অনন্ত প্রস্রবণ হইয়া দাঁড়ায়। যখন আমরা এই প্রেমের আরও উচ্চস্তরে উপনীত হই, তখন এই জগতের সকল পদার্থের মধ্যে যে পার্থক্য আছে, তাহা একেবারে দূরীভূত হয়। মানুষকে তখন আর মানুষ বলিয়া বোধ হয় না, ভগবান্ বলিয়াই বোধ হয়…

పరమప్రేమానందాన్ని పొందిన వ్యక్తి వెంటనే సర్వభూతాల్లోను భగవంతుణ్ణి దర్శించ నారంభిస్తాడు. అప్పుడు మన హృదయం ప్రేమకు తరుగని చెలమగా విరాజిల్లుతుంది. మనం యీ ప్రేమలో పైమెట్లను అందుకొన్న కొద్దీ ప్రాపంచిక భేదాలన్నీ అదృశ్యం కాసాగుతాయి; మానవుడు మానవుడుగా కనిపించడు, సాక్షాత్తు భగవత్స్వరూపుడై కానవస్తాడు…

ଯେତେବେଳେ ଜୀବାତ୍ମା ପରମ ପ୍ରେମାନନ୍ଦ ସମ୍ଭୋଗରେ କୃତକାର୍ଯ୍ୟ ହୁଅନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ଈଶ୍ବରଙ୍କୁ ସର୍ବଭୂତଙ୍କଠାରେ ଦର୍ଶନ କରିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରନ୍ତି । ଏହିପରି ଆମମାନଙ୍କର ହୃଦୟ ଏକ ପ୍ରେମମୟ ଅନନ୍ତ ପ୍ରସ୍ରବଣ ହୋଇପଡ଼େ । ଯେତେବେଳେ ଆମେ ଏହି ପ୍ରେମର ଆହୁରି ଉଚ୍ଚତର ସ୍ତରରେ ଉପନୀତ ହେଉ, ସେତେବେଳେ ଏହି ଜଗତର ସକଳ ପଦାର୍ଥ ମଧ୍ୟରେ ଯେଉଁ କ୍ଷୁଦ୍ର କ୍ଷୁଦ୍ର ପାର୍ଥକ୍ୟ ଅଛି, ପ୍ରେମିକର ଦୃଷ୍ଟିରେ ସେ ସମସ୍ତ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣରୂପେ ଚାଲିଯାଏ । ମନୁଷ୍ୟକୁ ଆଉ ମନୁଷ୍ୟ ବୋଲି ବୋଧ ହୁଏ ନାହିଁ, ଭଗବାନ ବୋଲି ବୋଧ ହୁଏ ।