The Bhakta in this state of perfect resignation, arising out of intense love to God and to all that are His, ceases to distinguish between pleasure and pain in so far as they affect him. He does not know what it is to complain of pain or misery… (Complete Works of Swami Vivekananda, Vol. 3, Pg. 83)

भगवान्‌ और जो कुछ भगवान्‌ का है, उस सबके प्रति प्रगाढ़ प्रेम से उत्पन्न होनेवाली…पूर्ण निर्भरता की अवस्था में भक्त अपने को प्रभावित करनेवाले सुख और दु:ख का भेद भूल जाता है। दुःख-कष्ट आने पर वह तनिक भी विचलित नहीं होता।

ઈશ્વર પ્રત્યેના અને ઈશ્વરના જે સર્વ કોઈ છે તેમની પ્રત્યેના ગાઢ પ્રેમમાંથી ઉદ્ભવતી… સંપૂર્ણ આત્મસમર્પણની અવસ્થામાં ભક્ત પોતાને લાગેવળગે ત્યાં સુધી સુખ અને દુઃખ વચ્ચેનો ભેદભાવ વીસરી જાય છે. દુઃખ અથવા આપત્તિ વિશે ફરિયાદ શી હોઈ શકે તે ભક્ત જાણતો નથી. (સ્વામી વિવેકાનંદ ગ્રંથમાળા ભાગ. ૩ પૃ. ૧૨૪)

ভগবান্ ও যাহা কিছু তাঁহার—সেই সকলের প্রতি প্রগাঢ় প্রেম হইতে প্রসূত এই পূর্ণ নির্ভরতার অবস্থায় ভক্তের নিকট সুখ ও দুঃখের বিশেষ প্রভেদ থাকে না। তিনি তখন দুঃখকষ্টের জন্য আর অভিযোগ করেন না।

గాఢమైన భగవత్ప్రేమచేత, భగవంతుడివే ఐన సర్వభూతాలపట్ల ప్రేమచేత, జనించే ఆత్మార్పణ బుద్ధివల్ల భక్తుడి అనుభూతిలో ఖేద మోద విభేదబుద్ధి అంతరిస్తుంది. ఎలాంటి బాధ కలిగినా, ఎలాంటి దుస్థితి సంభవించినా, మొరపెట్టుకోవటం ఎలాంటిదో ఆతడు ఎరుగడు.

ଭଗବାନ ଏବଂ ଯାହାକିଛି ତାଙ୍କର, ସେହି ସକଳ ପ୍ରତି ପ୍ରଗାଢ଼ ପ୍ରେମରୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଏହି ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ଭରାବସ୍ଥାରେ ଭକ୍ତ ନିକଟରେ ସୁଖ ଓ ଦୁଃଖର ବିଶେଷ ପ୍ରଭେଦ ରହେ ନାହିଁ । ସେତେବେଳେ ସେ ଆଉ ଦୁଃଖକଷ୍ଟ ପାଇଁ ଅଭିଯୋଗ କରନ୍ତି ନାହିଁ ।