Sometimes they [American priests] would speak out to my face: “Swami, you are a priest, you should not be joking and laughing in this way like ordinary men. Such levity does not look well in you.” To which I would reply, “We are children of bliss, why should we look morose and sombre?” (Complete Works of Swami Vivekananda, v. 6 pg. 463)

कभी कभी उन्होंने (अमेरिकन पादरीओंने) मुझसे स्पष्ट ही कहा, “स्वामीजी, धर्मप्रचारक बनकर साधारण जन के समान ऐसा हास्य-कौतुक करना उचित नहीं । आपमें ऐसी चपलता कुछ शोभा नहीं देती ।” इसके उत्तर में मैं कहा करता था कि हम आनन्द की सनन्‍्तान हैं, हम क्यों उदास और दु:खी बने रहें ?

કેટલીક વાર તો તેઓ (અમેરિકન પાદરીઓ) પ્રત્યક્ષ મોઢે જ કહેતા : ‘સ્વામીજી ! તમે તો ધર્મોપદેશક છો. આમ સામાન્ય માણસની પેઠે તમારે ઠઠ્ઠામશ્કરીઓ કરવી ન જોઈએ. આવી છૂટ તમને શોભતી નથી.’ હું ઉત્તર આપતો ઃ ‘આપણે તો આનંદનાં સંતાનો છીએ; આપણે શા માટે ચીડિયા અને ગમગીન રહેવું ?’ (સ્વામી વિવેકાનંદ ગ્રંથમાળા ભાગ. ૮ પૃ. ૩૯૨)

[ওদেশের ধর্মযাজকেরা] মুখের উপর কখনো কখনো বলেও ফেলত, ‘স্বামীজী আপনি একজন ধর্মযাজক; সাধারণ লোকের মতো এরূপ হাসি-তামাসা করা আপনার উচিত নয়। আপনার ও-রকম চপলতা শোভা পায় না।’ তার উত্তরে আমি বলতাম, ‘আমরা আনন্দের সন্তান, বিরস মুখে থাকবো কেন?’

ఒక్కొక్కసారి నా ముఖం మీదనే యిలా చెప్పేవాళ్లు [అమెరికా దేశ పండితులు]: “స్వామీ, నీవు మతాచార్యుడివి. సామాన్య మానవులలాగా నీవు నవ్వుతూ హాస్యాలాడకూడదు. ఈ రకంగా అందరితో మాట్లాడటం మీకు తగదు.” దానికి నేను సమాధాన మిచ్చేవాణ్ణి. “మేము ఆనంద పుత్రులం. మేము ముఖం ముడుచుకొని దిగాలుపడి ఎందుకుండాలి?”

(ଆମେରିକାର ଧର୍ମଯାଜକମାନେ) ମୁହଁ ଉପରେ ସମୟ ସମୟରେ କହି ପକାଉଥ୍ଲେ, “ସ୍ବାମୀଜୀ, ଆପଣ ପରା ଜଣେ ଧର୍ମଯାଜକ ! ସାଧାରଣ ଲୋକଙ୍କ ପରି ଏପରି ହସକୌତୁକ କରିବା ଆପଣଙ୍କର ଉଚିତ୍‌ ନୁହେଁ । ଆପଣଙ୍କ ପକ୍ଷରେ ଏପରି ଚପଳତା ଶୋଭାପାଏ ନାହିଁ ।” ତାହାର ଉତ୍ତରରେ ମୁଁ କହୁଥିଲି, “ଆମେମାନେ ଆନନ୍ଦର ସନ୍ତାନ, ଆମେ ବିରସ ବଦନରେ ରହିବୁ କାହିଁକି ?”