The Self within is always shining forth resplendent. Turning away from that people say “I”, “I”, “I”, with their attention held up by this material body, this queer cage of flesh and bones. This is the root of all weakness. From that habit only, the relative outlook on life has emerged in this world. The absolute Truth lies beyond that duality. (Complete Works of Swami Vivekananda, v. 6 pg. 474)

हदय में आत्मा सर्वदा प्रकाशमान है, परन्तु उधर कोई ध्यान नहीं देता । केवल इस जड़ शरीर, हड्डी तथा मांस के एक अदभुत पिंजरे पर ही ध्यान रखकर लोग मैं, “में ” करते हैं | यही सब प्रकार की दुर्बलता का मूल है । इस अभ्यास से ही जगत्‌ में व्यावहारिक भाव निकले हैं; परमार्थ भाव तो इस दून्‍द् भाव के परे है ।

અંદરનો આત્મા તો હંમેશાં ઝળહળતો જ હોય છે. આવા આત્માથી વિમુખ બનીને, પોતાનું ધ્યેય હાડમાંસના આ વિચિત્ર પીંજરારૂપી ભૌતિક શરીર પર કેન્દ્રિત કરીને લોકો ‘હું’ ‘હું 6 6 9 એમ કર્યા કરે છે. આ જ બધી નિર્બળતાનું મૂળ છે. આ ટેવમાંથી જ, જીવન પરની સાપેક્ષ દૃષ્ટિ આ જગતમાં ઉદ્ભવી. નિરપેક્ષ સત્ય દ્વૈતની પેલે પાર છે. (સ્વામી વિવેકાનંદ ગ્રંથમાળા ભાગ. ૮ પૃ. ૪૦૨)

ভেতরে আত্মা সর্বদা জ্বলজ্বল করছে, সে দিকে না চেয়ে হাড়মাসের কিম্ভুতকিমাকার খাঁচা—এই জড় শরীরটার দিকেই সবাই নজর দিয়ে ‘আমি আমি’ করছে! এচৈই হচ্ছে সকল প্রকার দুর্বলতার গোড়া। ঐ অভ্যাস থেকেই জগতে ব্যবহারিক ভাব বেরিয়েছে। পরমার্থভাব ঐ দ্বন্দ্বের পারে বর্তমান।

బలహీనతచే పాపంలో కూరుకుపోయిన ఆత్మపదార్థం పైకి మకిలి పట్టినట్లున్నా లోపల తటస్థంగా దేదీప్యమానంగా ప్రకాశిస్తున్నది. దానినుండి (ఆత్మనుండి తొలగిపోయి ఈఐహికమైన మాంసం, ఎముకలతో కూడిన అస్థిపంజరం వైపు తమ తమ దృష్టిని మళ్లించి, మానవులు ‘నేను, నేను’ అంటున్నారు. ‘నేను’ అనడమే బలహీనత లన్నింటికీ మూలం. ఈ అలవాటు నుండే జీవితంపై వ్యావహారిక సత్య దృష్టి (relative out-look) ఏర్పడింది. ‘పారమార్థిక సత్యం’ ఈ ద్వంద్వాలకు అతీతంగా ఉన్నది.

ଭିତରେ ଆତ୍ମା ସର୍ବଦା ଜଳଜଳ କରୁଛି, ସେଦିଗକୁ ନ ଚାହିଁ ହାଡ଼ମାଂସର କିନ୍ତୁତକିମାକାର ପଞ୍ଜୁରୀ ଏହି ଜଡ଼ ଶରୀରଟା ଆଡ଼କୁ ସମସ୍ତେ ଦୃଷ୍ଟି ଦେଇ ‘ମୁଁ’-‘ମୁଁ କରୁଛନ୍ତି । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ସକଳ ପ୍ରକାର ଦୁର୍ବଳତାର ମୂଳ । ଏହି ଅଭ୍ୟାସରୁ ହିଁ ଜଗତରେ ବ୍ୟାବହାରିକ ଭାବ ବାହାରିଛି । ପରମାର୍ଥ ଭାବ ଏହି ଦ୍ବନ୍ଦର ବାହାରେ ବିଦ୍ୟମାନ ।