What people speak of as sin is the result of weakness—is but another form of the egoistic idea, “I am the body”. When the mind gets steadfast in the truth, “I am the Self”, then you go beyond merit and demerit, virtue and vice. Shri Ramakrishna used to say, “When the ‘I’ dies, all trouble is at an end.” (Complete Works of Swami Vivekananda, v. 6 pg. 474)

लोग जिसे पाप कहते हैं, वह दुर्बलता का फल है। इस शरीर को ‘मैं” जानना – यह अहं भाव – दुर्बलता का रूपान्तर है । जब ‘मैं आत्मा हूँ” इसी भाव पर मन स्थिर होगा, तब तुम पाप और पुण्य, धर्म और अधर्म के पार पहुँच जाओगे । श्री रामकष्ण कहा करते थे, ‘में’ के नाश में ही दुःख का अन्त है ।

લોકો જેને પાપ કહે છે તે નિર્બળતાનું પરિણામ છે; ‘હું શરીર છું’ એવા અહંકારભર્યા વિચારનું બીજું સ્વરૂપ પાપ છે. ‘હું આત્મા છું’ એ સત્યમાં મન દૃઢ બને ત્યારે પાપ અને પુણ્ય, સદ્ગુણ અને દુર્ગુણ વગેરેથી પર જવાય છે. શ્રીરામકૃષ્ણદેવ કહેતા : ‘જ્યારે ‘અહમ્’ મરી જાય છે ત્યારે સર્વ દુઃખોનો અંત આવે છે.’ (સ્વામી વિવેકાનંદ ગ્રંથમાળા ભાગ. ૮ પૃ. ૪૦૩)

লোকে যে ‘পাপ পাপ’ বলে সেটা weakness ( দুর্বলতা)-এর ফলে— ‘আমি দেহ’ এই অহং-ভাবেরই রূপান্তর। যখন ‘আমি আত্মা’ –এইভাবে মন নিশ্চল হবে তখন তুই পাপপুণ্য ধর্মাধর্মের অতীত হয়ে যাবি। ঠাকুর বলতেনঃ ‘আমি’ মলে ঘুচিবে জঞ্জাল।

ప్రజలు ‘పాపం’ అని చెప్పేది బలహీనత వల్ల కలిగేదే. “నేను దేహాన్ని” అనేది అహంభావం యొక్క మరో రూపమే. “నేను ఆత్మను” అనే సత్యం ఎప్పుడు నీ మనస్సులో సుస్థిరమౌతుందో అప్పుడు నీవు పుణ్య పాపాలకు, ధర్మాధర్మాలకు అతీతుడౌతావు. శ్రీరామకృష్ణులు చెప్పినట్లు “నేను” ఎప్పుడు నశిస్తుందో, అప్పుడు అన్ని అనర్థాలు అంతమౌతాయి.

ଲୋକେ ଯାହାକୁ ‘ପାପ’ କହନ୍ତି ତାହା weaknessରେ ଫଳ—‘ମୁଁ—ଦେହ’ ଏହି ଅହଂଭାବର ରୂପାନ୍ତର । ଯେତେବେଳେ ‘ମୁଁ ଆତ୍ମା’ ଏହି ଭାବରେ ମନ ନିଶ୍ଚଳ ହେବ, ସେତେବେଳେ ତୁ ପାପପୁଣ୍ୟ ଧର୍ମାଧର୍ମର ଅତୀତ ହୋଇଯିବୁ । ଠାକୁର କହୁଥିଲେ—‘ମୁଁ ମଲେ ଘୁଞ୍ଚିବ ଜଞ୍ଜାଳ ।’