The glory of Krishna is not that he was Krishna, but that he was the great teacher of Vedanta. If he had not been so, his name would have died out of India in the same way as the name of Buddha has done. Thus our allegiance is to the principles always, and not to the persons [avatars]. Persons are but the embodiments, the illustrations of the principles. (Complete Works of Swami Vivekananda, Vol. 3, Pg. 280)

कृष्ण की महिमा यह नहीं है कि वे कृष्ण थे, पर यह कि वे वेदान्त के महान्‌ आचार्य थे । यदि ऐसा न होता तो उनका नाम भी भारत से उसी तरह उठ जाता जैसे कि बुद्ध का नाम उठ गया है । अत: चिर काल से हमारी निष्ठा धर्म के तत्त्वों के प्रति ही रही है, न कि व्यक्तियों के प्रति। व्यक्ति केवल तत्त्वों के प्रकट रूप हैं – उनके उदाहरणस्वरूप हैं ।

કૃષ્ણનો મહિમા એ કૃષ્ણ હતા એમાં નથી, પરંતુ એ વેદાંતના મહાન ઉપદેશક હતા એમાં છે. એ જો એમ ન હોય તો તેમનું નામ, જેમ બુદ્ધનું નામ ભારતની ધરતી પરથી ભૂંસાઈ ગયું તેમ, ભારતના પટ પરથી ભૂંસાઈ ગયું હોત. આ રીતે આપણી નિષ્ઠા સદાસર્વદા સિદ્ધાંતો પ્રત્યે છે, વ્યક્તિઓ (અવતાર) પ્રત્યે નહીં. વ્યક્તિઓ તો માત્ર સિદ્ધાંતોનાં દૃષ્ટાંતો છે, મૂર્તિમંત સ્વરૂપો છે.

কৃষ্ণ বলিয়া কৃষ্ণের মাহাত্ম্য নয়, তিনি বেদান্তের একজন মহান আচার্য বলিয়াই তাঁহার মাহাত্ম্য। যদি তিনি তাহা না হইতেন, তবে বুদ্ধদেবের নামের মত তাঁহার নামও ভারতের ধর্মজগৎ হইতে লুপ্ত হইয়া যাইত। সুতরাং আমরা ব্যক্তিবিশেষের মতানুগামী নহি, আমরা চিরকালই ধর্মের তত্ত্বগুলির উপাসক। ব্যক্তিগণ সেই তত্ত্বসমূহের বাস্তবরূপমাত্র—উদাহরণস্বরূপ।

శ్రీకృష్ణుని మహిమ ఆయన వేదాంతబోధ చేయడంలో గొప్ప వాడు కావడంవల్లనే కలిగింది. కానీ వ్యక్తిత్వేన శ్రీకృష్ణుడవడం వల్ల కాదు. లేకపోతే, బుద్ధుని పేరులాగానే కృష్ణుని పేరుకూడ ఈ దేశంలో క్రమక్రమంగా మాసిపోయి ఉంటుంది. మనం భక్తి గౌరవాలు చూపేది, సదా ధర్మసిద్ధాంతాలకే కానీ, నరులకు [అవతారాలు] కాదు.

କୃଷ୍ଣଙ୍କର କୃଷ୍ଣତ୍ଵ ଯୋଗୁଁ ମାହାତ୍ମ୍ୟ ନାହିଁ । ସେ ବେଦାନ୍ତର ଜଣେ ମହାନ୍ ଆଚାର୍ଯ୍ୟ ବୋଲି ତାଙ୍କର ମାହାତ୍ମ୍ୟ ଯଦି ସେ ତାହା ନ ହୋଇଥାନ୍ତେ, ତେବେ ବୁଦ୍ଧଦେବଙ୍କ ନାମ ପରି ତାଙ୍କ ନାମ ମଧ୍ୟ ଭାରତରୁ ଏକାବେଳକେ ଲୋପ ପାଇଯାଇଥାଆନ୍ତା । ସୁତରାଂ ଆମେ ଚିରକାଳ ବ୍ୟକ୍ତିବିଶେଷଙ୍କ [ଅବତାରଙ୍କ] ମତର ନୁହେଁ, ଆମେ ଧର୍ମର ତତ୍ତ୍ବଗୁଡ଼ିକର ଉପାସ୍ୟ । ବ୍ୟକ୍ତିଗଣ ସେହି ତତ୍ତ୍ବସମୂହର ମୁର୍ଭିସ୍ୱରୂପ—ଉଦାହରଣସ୍ୱରୂପ ।