This world may be said to be divided between persons of demoniacal nature who think the care-taking of the body to be the be-all and the end-all of existence, and persons of godly nature who realize that the body is simply a means to an end, an instrument intended for the culture of the soul. (Complete Works of Swami Vivekananda, Vol. 3, Pg. 77)

संसार में हम दो प्रकार के मनुष्य देखते हैं । एक तो आसुरी प्रकृतिवाले, जिनकी दृष्टि में शरीर का पालन-पोषण ही सर्वस्व है, और दूसरे दैवी प्रकृतिवाले, जिनकी यह धारणा रहती है कि शरीर किसी एक विशेष उद्देश्य की पूर्ति का – आत्मोन्नति का एक साधन मात्र है ।

આ સંસારમાં આસુરી પ્રકૃતિવાળા એટલે કે જેઓ શરીરની સંભાળને પોતાનું જ જીવન-સર્વસ્વ સમજે છે તેઓ અને દૈવી પ્રકૃતિવાળા મનુષ્યો એટલે કે જેઓ શરીરને કેવળ ધ્યેયપ્રાપ્તિના એક સાધન તરીકે ગણે છે, આત્માની કલ્યાણપ્રાપ્તિના એક સાધન  જેવું ધારે છે તેઓ, એવા બે વિભાગોમાં દુનિયાના બધા મનુષ્યોને વહેંચી શકાય. (સ્વામી વિવેકાનંદ ગ્રંથમાળા ભાગ. 3 પૃ. 119)

জগতে দুই প্রকার লোক দেখিতে পাওয়া যায়। একদল আসুর-প্রকৃতি—তাহারা এই শরীরটাকে সুখস্বাচ্ছন্দ্যে রাখাই জীবনের চরম উদ্দেশ্য মনে করে। আর যাঁহারা দেবপ্রকৃতি, তাঁহারা এই শরীরকে কেবল কোন বিশেষ উদ্দেশ্য-সাধনের উপায় মনে করেন। তাঁহারা মনে করেন, উহা যেন আত্মার উন্নতিসাধনের যন্ত্রবিশেষ।

లోకం రెండు రకాల వ్యక్తులతో కూడు కొని వున్నదని చెప్పవచ్చు – శరీర సంరక్షణమే జీవిత పరమావధిగా ఎంచే ఆసుర సంపద గలవారు ఒక తరగతివారు, శరీరం కేవల ధర్మసాధనమని ఉత్తమ పురుషార్థాన్ని – ఆత్మజ్ఞానాన్ని పొందటానికి కేవల సాధనభూతమని గ్రహించే దైవసంపదగలవారు వేరొక తరగతివారు.

ଜଗତରେ ଦୁଇପ୍ରକାରର ଲୋକ ଦେଖିବାକୁ ମିଳନ୍ତି । ଦଳେ ଅସୁର ପ୍ରକୃତିର, ଏମାନେ ଏହି ଶରୀରଟାକୁ ସୁଖସ୍ୱାଚ୍ଛନ୍ଦ୍ୟରେ ରଖିକୁ ଜୀବନର ଚରମ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଜ୍ଞାନ କରନ୍ତି । ଆଉ ଯେଉଁମାନେ ଦେବପ୍ରକୃତିର, ସେମାନେ ଏହି ଶରୀରକୁ କେବଳ କୌଣସି ବିଶେଷ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ସାଧନର ଉପାୟସ୍ବରୂପ ମନେକରନ୍ତି । ସେମାନେ ମନେକରନ୍ତି, ଏହି ଶରୀର ଯେପରି ଆତ୍ମାର ଉନ୍ନତି ସାଧନର ଯନ୍ତ୍ର ବିଶେଷ ମାତ୍ର ।