“Everything is His [God’s] and He is my Lover; I love Him,” says the Bhakta. In this way everything becomes sacred to the Bhakta, because all things are His. All are His children, His body, His manifestation. How then may we hurt any one? How then may we not love any one? (Complete Works of Swami Vivekananda, Vol. 3, Pg. 82)

भक्त कहता है, (सब कुछ उसीका [ईश्वरका] है, वह मेरा प्रियतम है, मैं उससे प्रेम करता हूँ।” इस प्रकार भक्त को सब कुछ पवित्र प्रतीत होने लगता है, क्योंकि वह सब आख़िर उसीका तो है। सभी उसकी सन्तान हैं, उसके अंगस्वरूप हैं, उसके रूप हैं। तब फिर हम किसीको कैसे चोट पहुँचा सकते हैं? दूसरों को बिना प्यार किये हम कैसे रह सकते हैं?

ભક્ત કહે છે કે ‘પ્રત્યેક વસ્તુ ઈશ્વરની છે અને ઈશ્વર મારો પ્રિયતમ છે; હું તેના પર પ્રેમ કરું છું.’ આમ ભક્તને મન પ્રત્યેક વસ્તુ પવિત્ર બને છે, કારણ કે બધી વસ્તુઓ ઈશ્વરની છે; બધાં ઈશ્વરનાં બાળકો છે; તેનું શરીર છે, તેની અભિવ્યક્તિ છે. પછી આપણે કેવી રીતે કોઈને હાનિ કરી શકીએ ? પછી કેવી રીતે આપણે કોઈના પર પ્રેમ કર્યા વગર રહી શકીએ ? (સ્વામી વિવેકાનંદ ગ્રંથમાળા ભાગ. ૩ પૃ. ૧૨૩)

ভক্ত বলেনঃ সবই তাঁহার [ভগবানের], তিনি আমার প্রিয়তম, আমি তাঁহাকে ভালবাসি। এইরূপ ভক্তের নিকট ক্রমশঃ সবই পবিত্র বলিয়া বোধ হয়, কারণ সবই তাঁহার। সকলেই তাঁহার সন্তান, তাঁহার অঙ্গস্বরূপ, তাঁহারই প্রকাশ। তখন কিভাবে অপরকে আঘাত করিতে পারি? কিরূপেই বা অপরকে ভাল না বাসিয়া থাকিতে পারি?

“సమస్తం భగవంతుడిదే, ఆతడే నా ప్రియుడు, నేనాతణ్ణి ప్రేమిస్తాను, కామిస్తాను” అంటూ భక్తుడు పలుకుతాడు. విశ్వమంతా భగవంతుడిదే కాబట్టి విశ్వమంతా భక్తుడికి పవిత్రమవుతుంది. అతడికి అందరూ భగవంతుడి బిడ్డలే, భగవత్ శరీరమే, భగవత్ స్వరూపమే. అలాంటప్పుడు భక్తుడు ఎవరికైన హానిచేయటం అసాధ్యం కదా. ఎవరినీ, ఏ జీవజంతువునుగాని ప్రేమించకుండటం అసంభవం కదా!

ଭକ୍ତ କହନ୍ତି, “ସବୁକିଛି ହିଁ ତାଙ୍କର [ଭଗବାନଙ୍କର], ସେ ମୋର ପ୍ରିୟତମ, ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ଭଲପାଏ ।” ଏହିପରି ଭକ୍ତ ନିକଟରେ ସବୁକିଛି ପବିତ୍ର ବୋଲି ବୋଧହୁଏ, କାରଣ ସବୁକିଛି ତାଙ୍କର । ସମସ୍ତେ ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ, ତାଙ୍କର ଅଙ୍ଗସ୍ବରୂପ, ତାଙ୍କର ପ୍ରକାଶ । ତେବେ କିପରି ମୁଁ ଅନ୍ୟକୁ ଆଘାତ କରିପାରିବି ? କିପରି ବା ଅନ୍ୟକୁ ଭଲ ନ ପାଇ ରହିପାରିବି ?