We may all manage to maintain our bodies more or less satisfactorily and for longer or shorter intervals of time. Nevertheless, our bodies have to go; there is no permanence about them. Blessed are they whose bodies get destroyed in the service of others. (Complete Works of Swami Vivekananda, Vol. 3, Pg. 83)

हम अपने इस शरीर को अल्प अथवा अधिक समय तक के लिए भले ही बनाये रखलें, पर उससे क्या? हमारा शरीर का एक न एक दिन नाश होना तो अवश्यम्भावी है। उसका अस्तित्व चिरस्थायी नहीं है। वे धन्य हैं, जिनका शरीर दूसरों की सेवा में अर्पित हो जाता है।

આપણે સહુ વધુ કે ઓછા સંતોષપૂર્વક તથા લાંબા અગર ટૂંકા સમયને માટે શરીરોને ભલે ટકાવી રાખીએ, તેમ છતાં શરીરો તો જવાનાં જ છે; તે કાયમ ટકવાનાં નથી. તેથી જેમનાં શરીર બીજાઓની સેવામાં ખપી જાય તેઓ જ ધન્ય છે. (સ્વામી વિવેકાનંદ ગ્રંથમાળા ભાગ. ૩ પૃ. ૧૨૫)

আমরা সকলেই কমবেশী কিছু কালের জন্য শরীরটাকে বাঁচাইয়া রাখিতে পারি এবং অল্পাধিক স্বাস্থ্যসম্ভোগও করিতে পারি, কিন্তু তাহাতে কি হইল? আমরা শরীরের যতই যত্ন লই না কেন, শরীর তো একদিন যাইবেই। ইহার কোন স্থায়িত্ব নাই। ধন্য তাহারা, যাহাদের শরীর অপরের সেবা করিতে করিতে মৃত্যুমুখে পতিত হয়।

దాదాపు తృప్తికరంగా మనం అంతా యింతకాలమో, అంతకాలమో శరీరాన్ని కాపాడుకోవచ్చు, కాని ఎప్పటికైనా చివరకు యీ శరీరం నశించక తప్పదు; శరీరం శాశ్వతంకాదు. లోకకల్యాణ యత్నంలో, లోక సేవాచరణలో ఎవరి శరీరం నశిస్తుందో అతడే ధన్యాత్ముడు.

ଆମେ ସମସ୍ତେ ଅଳ୍ପାଧ୍ୟା ସମୟ ପାଇଁ ଶରୀରକୁ ବଞ୍ଚାଇ ରଖ୍ଯାରୁ ଏବଂ ଅର୍ଦ୍ଧାଧିକ ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟସମ୍ଭୋଗ ମଧ୍ୟ କରିପାରୁ; କିନ୍ତୁ ତତ୍କାରା ହେଲା କ’ଣ ? ଶରୀର ତ ଦିନେ ନା ଦିନେ ଚାଲିଯିବ । ଶରୀରର ତ କୌଣସି ନିତ୍ୟତା ନାହିଁ । ଧନ୍ୟ ସେହିମାନେ, ଯେଉଁମାନଙ୍କର ଶରୀର ଅନ୍ୟର ସେବାରେ ନାଶ ହୁଏ ।