According to Shankara, there are two phases of the universe, one is I and the other thou; and they are as contrary as light and darkness, so it goes without saying that neither can be derived from the other. On the subject, the object has been superimposed; the subject is the only reality, the other a mere appearance…. (Complete Works of Swami Vivekananda, Vol. 7, Pg. 32)

આચાર્ય શંકરના મત પ્રમાણે જગતના અનુભવનાં બે અંગો છે. એક હું (अस्मत्प्रत्यय) અને બીજું તું (युष्मत्प्रत्यय) : બેઉ પ્રકાશ અને અંધકાર જેટલાં પરસ્પર વિરોધી છે, તેથી એ કહેવાની જરૂર જ નથી કે બેમાંથી એક પણ બીજામાંથી ઉત્પન્ન ન થઈ શકે. જ્ઞાતા (विषयी) ઉપર જ્ઞેય (विषय) નો અધ્યાસ થયેલો છે; જ્ઞાતા (विषयी) જ એકમાત્ર સત્તા છે, બીજું એટલે કે જ્ઞેય (विषय) તો માત્ર આભાસ છે…. (સ્વામી વિવેકાનંદ ગ્રંથમાળા, Vol. 3, Pg. 278)

शंकर के मतानुसार जगत् को दो भागों में विभक्त किया जा सकता है—अस्मद् (मैं) और युष्मद् (तुम)। और प्रकाश एवं अन्धकार जैसे सम्पूर्ण विरूद्ध पदार्थ हैं, ये दोनों भी वैसे ही हैं; इसलिए यह कहने की आवश्यकता नहीं कि इन दोनों में किसी एक से दूसरा उत्पन्न नहीं हो सकता। इस ‘मैं’ या विषयी के ऊपर ‘तुम’ या विषय का अध्यास हुआ है। विषयी ही एकमात्र सत्य वस्तु है और दूसरा अर्थात् विषय आपात-प्रतीयमान सत्ता मात्र है। (विवेकानन्द साहित्य, Vol. 7, Pg. 42)

শঙ্করের মতে জগৎকে দু-ভাগে ভাগ করা যেতে পারে—অস্মদ্ (আমি) ও যুস্মদ্ (তুমি)। আর আলো ও অন্ধকার যেমন সম্পূর্ণ বিরুদ্ধ বস্তু, ঐ দুটিও সেরূপ; সুতরাং বলা বাহুল্য, এ দুয়ের কোনটি থেকে অপরটি উৎপন্ন হতে পারে না। এই আমি বা বিষয়ীর (subject) উপর তুমি বা বিষয়ের (object) অধ্যাস হয়েছে। (স্বামী বিবেকানন্দের বাণী ও রচনা, Vol. 4, Pg. 183)

శంకరుల మతం ప్రకారం విశ్వానికి రెండు వైపులున్నవి. ఒకటి ‘నేను’, రెండవది ‘నువ్వు’. ఈ రెండిటికి వెలుగుకూ చీకటికీ వున్నంత వ్యతిరేకం. కాబట్టి దీన్లో ఏదీ రెండవదాని నుంచి సిద్ధింపజాలదని ప్రత్యేకంగా చెప్పనక్కర లేదు. విషయిలో విషయం ఆరోపించబడుతోంది; విషయియే సత్యం, రెండవది. కేవలం ఆభాసం. (లేవండి మేల్కోనండి, Vol. 1, Pg. 326)