Relative knowledge is good, because it leads to absolute knowledge; but neither the knowledge of the senses, nor of the mind, nor even of the Vedas is true, since they are all within the realm of relative knowledge. First get rid of the delusion, “I am the body,” then only can we want real knowledge. Man’s knowledge is only a higher degree of brute knowledge.

सापेक्षिक ज्ञान भी उपयोगी है, क्योंकि वह उसी चरम ज्ञान में पहुंचने की सीढ़ी है। किन्तु इन्द्रियजन्य ज्ञान या मानसिक ज्ञान, इतना ही नहीं, वेद-प्रमाणजन्य ज्ञान भी कभी परमार्थ सत्य नहीं हो सकता, क्योंकि ये सब सापेक्षिक ज्ञान की सीमा के भीतर हैं। पहले ‘मैं देह हूँ’, इस भ्रम को दूर कर दो, तभी यथार्थ ज्ञान की आकांक्षा होगी। मानवीय ज्ञान पशुज्ञान की ही उच्चतर अवस्था मात्र है।

સાપેક્ષ જ્ઞાન સારું છે, કારણ કે તે નિરપેક્ષ જ્ઞાન તરફ લઈ જાય છે. પરંતુ ઇંદ્રિયોનું જ્ઞાન કે મનનું જ્ઞાન અગર વેદોનું જ્ઞાન પણ સાચું નથી, કારણ કે તે બધાંય સાપેક્ષ જ્ઞાનના ક્ષેત્રમાં રહેલાં છે. ‘હું શરીર છું’ તે ભ્રમનો પ્રથમ ત્યાગ કરો; ત્યાર પછી જ આપણમાં યથાર્થ જ્ઞાનની આકાંક્ષા જાગૃત થશે. માનવીય જ્ઞાન એ પશુજ્ઞાનની માત્ર વધુ ઊંચી માત્રા જ છે.

আপেক্ষিক জ্ঞানও ভাল, কারণ সেটা সেই চরম জ্ঞানে আরোহণ করবার সোপান। কিন্তু ইন্দ্রিয়জ জ্ঞান বা মানসিক জ্ঞান, এমন কি দেব-প্রমাণজন্য জ্ঞানও কখনও পরমার্থ সত্য হ’তে পারে না; কারণ ঐগুলি সবই আপেক্ষিক জ্ঞানের সীমার ভিতর। প্রথমে ‘আমি দেহ’ এই ভ্রম দূর ক’রে দাও, তবেই যথার্থ জ্ঞানের আকাঙ্ক্ষা হবে। মানবীয় জ্ঞান পশুজ্ঞানেরই উচ্চতর অবস্থামাত্র।

వ్యావహారికజ్ఞానం పారమార్థిక జ్ఞానానికి సాధనభూతం కాబట్టి మంచిదే; ఐనా ఇంద్రియ జన్యజ్ఞానంగాని, మానసిక జ్ఞానంగాని, చివరకు వైదిక జ్ఞానంగాని పారమార్థికం కాదు. ఎందుకంటె యివన్నీ వ్యావహారిక జ్ఞానంలో చేరినవే. నేను దేహాన్ని అనే భ్రాంతిని మొట్టమొదట పోగొట్టుకో, పోగొట్టు కొంటేనే తత్త్వజ్ఞానాన్ని కాంక్షింప గలుగుతావు. మానవుడి జ్ఞానం జంతుజ్ఞానమే కాని ఒక మెట్టు పైది.